ສຽງ
ໃຜເປັນສັດຕູຂອງຂ້ອຍ?
ຂ້ອຍຈະບໍ່ລືມວັນທີ່ເສົ້າສະຫລົດໃຈທີ່ເມືອງ Durban, ອາຟຣິກາໃຕ້. ຂ້າພະເຈົ້າມີອາຍຸ 13 ປີແລະ ກຳ ລັງຫຼີ້ນປ້າຍຢູ່ເດີ່ນທາງຫນ້າກັບອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງແລະ ໝູ່ ເພື່ອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າໃນມື້ທີ່ມີແສງແດດສວຍງາມເມື່ອແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າເອີ້ນຄອບຄົວພາຍໃນ. ນໍ້າຕາໄດ້ໄຫຼອອກມາຈາກໃບ ໜ້າ ຂອງນາງໃນຂະນະທີ່ນາງຖືບົດຂຽນຂອງ ໜັງ ສືພິມທີ່ລາຍງານວ່າພໍ່ຂອງຂ້ອຍເສຍຊີວິດໃນອາຟຣິກາຕາເວັນອອກ.
ສະພາບການຕ່າງໆທີ່ຢູ່ອ້ອມຮອບການເສຍຊີວິດຂອງລາວໄດ້ເຮັດໃຫ້ມີ ຄຳ ຖາມບາງຢ່າງ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງເບິ່ງຄືວ່າຊີ້ໃຫ້ເຫັນວ່າລາວເປັນຜູ້ເຄາະຮ້າຍຈາກສົງຄາມ ເໝົາ ເໝົາ, ເຊິ່ງ ດຳ ເນີນການແຕ່ປີ 1952 ເຖິງ 1960 ແລະໄດ້ມຸ້ງໄປຕໍ່ການປົກຄອງຂອງອານານິຄົມຂອງ Kenya. ກຸ່ມທີ່ມີການເຄື່ອນໄຫວຫຼາຍທີ່ສຸດໃນການປະທະກັນດ້ວຍ ກຳ ລັງປະກອບອາວຸດແມ່ນມາຈາກຊົນເຜົ່າ Kikuyu, ຊົນເຜົ່າໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນເຄັນຢາ. ເຖິງແມ່ນວ່າການປະທະກັນດັ່ງກ່າວແມ່ນແນໃສ່ຕົ້ນຕໍຕໍ່ຕ້ານ ອຳ ນາດອານານິຄົມອັງກິດແລະຜູ້ຕັ້ງຖິ່ນຖານຂາວ, ກໍ່ຍັງມີການປະທະກັນຢ່າງຮຸນແຮງລະຫວ່າງທ່ານ Mao Mao ແລະຊາວອາຟຣິກາທີ່ສັດຊື່. ພໍ່ຂອງຂ້ອຍແມ່ນຜູ້ທີ່ ສຳ ຄັນໃນກອງ ກຳ ລັງປະເທດເຄັນຢາໃນເວລານັ້ນແລະມີບົດບາດ ສຳ ຄັນໃນສົງຄາມແລະຍ້ອນແນວນັ້ນລາວຈຶ່ງມີຊື່ສຽງ. ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມຮູ້ສຶກ ໝົດ ຫວັງ, ສັບສົນແລະຜິດຫວັງຫລາຍໃນໄວລຸ້ນ. ສິ່ງດຽວທີ່ຂ້ອຍໄດ້ຮູ້ແມ່ນການສູນເສຍພໍ່ທີ່ຮັກຂອງຂ້ອຍ. ນີ້ແມ່ນບໍ່ດົນຫລັງຈາກສິ້ນສຸດສົງຄາມ. ລາວໄດ້ວາງແຜນທີ່ຈະຍ້າຍໄປອາຟຣິກາໃຕ້ກັບພວກເຮົາໃນສອງສາມເດືອນຂ້າງ ໜ້າ. ໃນເວລານັ້ນ, ຂ້ອຍບໍ່ເຂົ້າໃຈເຫດຜົນທີ່ແທ້ຈິງຂອງສົງຄາມແລະພຽງແຕ່ຮູ້ວ່າພໍ່ຂອງຂ້ອຍ ກຳ ລັງຕໍ່ສູ້ກັບອົງການກໍ່ການຮ້າຍ. ນາງເປັນສັດຕູທີ່ເຮັດໃຫ້ຫມູ່ເພື່ອນຂອງພວກເຮົາເສຍຊີວິດຫຼາຍໆຄົນ!
ບໍ່ພຽງແຕ່ພວກເຮົາຕ້ອງໄດ້ຮັບມືກັບການສູນເສຍທີ່ເຈັບປວດ, ແຕ່ພວກເຮົາຍັງປະເຊີນກັບຄວາມຈິງທີ່ວ່າພວກເຮົາສາມາດປະເຊີນກັບຊີວິດທີ່ມີຄວາມທຸກຍາກຢ່າງຫຼວງຫຼາຍເພາະວ່າເຈົ້າ ໜ້າ ທີ່ລັດໄດ້ປະຕິເສດທີ່ຈະຈ່າຍຄ່າຂອງຊັບສິນຂອງພວກເຮົາໃນອາຟຣິກາຕາເວັນອອກ. ແມ່ຂອງຂ້ອຍໄດ້ປະເຊີນ ໜ້າ ກັບການທ້າທາຍໃນການຊອກວຽກເຮັດແລະລ້ຽງດູເດັກນ້ອຍອາຍຸເຂົ້າໂຮງຮຽນ ຄົນດ້ວຍເງິນເດືອນ ໜ້ອຍ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ໃນຊຸມປີຕໍ່ໆມາ, ຂ້ອຍຍັງຮັກສາຄວາມຈິງຂອງສາດສະຫນາຄຣິດສະຕຽນຂອງຂ້ອຍແລະບໍ່ໄດ້ກະຕຸ້ນຄວາມໂກດແຄ້ນຫລືຄວາມກຽດຊັງຕໍ່ຄົນທີ່ຮັບຜິດຊອບຕໍ່ການເສຍຊີວິດທີ່ຂີ້ຮ້າຍຂອງພໍ່ຂອງຂ້ອຍ.
ບໍ່ມີທາງອື່ນ
ຖ້ອຍຄຳທີ່ພຣະເຢຊູຊົງກ່າວໃນຂະນະທີ່ພຣະອົງຊົງແຂວນຢູ່ເທິງໄມ້ກາງແຂນ, ຫລຽວເບິ່ງຜູ້ທີ່ກ່າວປະນາມ, ເຍາະເຍີ້ຍ, ຖືກຕີ, ຕອກໃສ່ໄມ້ກາງແຂນ ແລະເບິ່ງພຣະອົງຊົງຕາຍດ້ວຍຄວາມທຸກທໍລະມານນັ້ນ ໄດ້ປອບໂຍນຂ້ານ້ອຍດ້ວຍຄວາມເຈັບປວດວ່າ: “ພຣະບິດາເຈົ້າເອີຍ, ຂໍຊົງໂຜດຍົກໂທດໃຫ້ພຣະອົງ ເພາະພວກເຂົາບໍ່ຍອມຕາຍ. ຮູ້ວ່າພວກເຂົາເຮັດຫຍັງ."
ການຄຶງຂອງພຣະເຢຊູຖືກກະຕຸ້ນໂດຍພວກຫົວ ໜ້າ ສາສະ ໜາ ທີ່ຊອບ ທຳ ໃນເວລານັ້ນ, ພວກ ທຳ ມະຈານແລະພວກຟາຣີຊາຍ, ໄດ້ຫໍ່ເຂົ້າໃນການເມືອງ, ສິດ ອຳ ນາດແລະຄວາມເພິ່ງພໍໃຈໃນໂລກຂອງພວກເຂົາ. ພວກເຂົາເຕີບໃຫຍ່ຢູ່ໃນໂລກນີ້ແລະໄດ້ຝັງເລິກໃນຈິດໃຈຂອງພວກເຂົາເອງແລະປະເພນີວັດທະນະ ທຳ ໃນສະ ໄໝ ຂອງພວກເຂົາ. ຂ່າວສານທີ່ພະເຍຊູປະກາດເປັນໄພຂົ່ມຂູ່ທີ່ຮ້າຍແຮງຕໍ່ການມີຢູ່ຂອງໂລກນີ້ຕໍ່ໄປ. ມັນບໍ່ຖືກຕ້ອງເລີຍທີ່ຈະເຮັດແນວນັ້ນ, ແຕ່ພວກເຂົາບໍ່ເຫັນທາງອື່ນ.
ສປປລ Roman ແມ່ນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງໂລກອື່ນ, ສ່ວນຫນຶ່ງຂອງການປົກຄອງ imperialist. ພວກເຂົາພຽງແຕ່ປະຕິບັດຕາມ ຄຳ ສັ່ງຈາກຂັ້ນເທິງຂອງພວກເຂົາເທົ່າທີ່ທະຫານອື່ນໆທີ່ສັດຊື່ຈະເຮັດ. ພວກເຂົາບໍ່ເຫັນທາງອື່ນ.
ຂ້າພະເຈົ້າກໍ່ຕ້ອງໄດ້ປະເຊີນກັບຄວາມຈິງ: ພວກກະບົດ Mao Mao ໄດ້ຖືກຕົກຢູ່ໃນສົງຄາມທີ່ໂຫດຮ້າຍເຊິ່ງກ່ຽວກັບການຢູ່ລອດ. ອິດສະລະພາບຂອງຕົວເອງໄດ້ຖືກປະນີປະນອມ. ພວກເຂົາເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນເຊື່ອໃນສາເຫດຂອງພວກເຂົາແລະໄດ້ເລືອກເສັ້ນທາງຄວາມຮຸນແຮງເພື່ອຮັບປະກັນສິດເສລີພາບ. ພວກເຂົາບໍ່ເຫັນທາງອື່ນ. ຫລາຍປີຕໍ່ມາ, ໃນປີ 1997, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖືກເຊື້ອເຊີນໃຫ້ເປັນຜູ້ກ່າວ ຄຳ ປາໄສໃນກອງປະຊຸມໃກ້ Kibirichia ໃນພາກຕາເວັນອອກ Meru ຂອງ Kenya. ມັນເປັນໂອກາດທີ່ ໜ້າ ຕື່ນເຕັ້ນທີ່ຈະຄົ້ນຫາຮາກຂອງຂ້ອຍແລະເພື່ອສະແດງພັນລະຍາແລະລູກໆຂອງຂ້ອຍກ່ຽວກັບ ທຳ ມະຊາດທີ່ ໜ້າ ຕື່ນຕາຕື່ນໃຈຂອງເຄນຢາແລະພວກເຂົາກໍ່ຮູ້ສຶກຕື່ນເຕັ້ນຫຼາຍ.
ໃນ ຄຳ ປາໄສເປີດຂອງຂ້ອຍຂ້ອຍໄດ້ເວົ້າກ່ຽວກັບໄວເດັກທີ່ຂ້ອຍມັກໃນປະເທດທີ່ສວຍງາມນີ້, ແຕ່ບໍ່ໄດ້ບອກກ່ຽວກັບຄວາມມືດຂອງສົງຄາມແລະການຕາຍຂອງພໍ່ຂອງຂ້ອຍ. ບໍ່ດົນຫລັງຈາກການອອກມາຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຜູ້ເຖົ້າຜູ້ແກ່ທີ່ມີຂົນສີຂີ້ເຖົ່າໄດ້ມາຫາຂ້າພະເຈົ້າ, ຍ່າງເທິງໄມ້ຄ້ອນເທົ້າແລະມີຮອຍຍິ້ມໃຫຍ່ຢູ່ເທິງໃບ ໜ້າ ຂອງລາວ. ອ້ອມຮອບດ້ວຍກຸ່ມທີ່ມີຄວາມກະຕືລືລົ້ນທີ່ມີປະມານແປດຫລານ, ລາວໄດ້ຂໍໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້ານັ່ງລົງເພາະວ່າລາວຢາກບອກຂ້ອຍບາງຢ່າງ.
ອັນນີ້ໄດ້ຖືກຕິດຕາມມາດ້ວຍການຈັບມືຂອງຄວາມແປກໃຈທີ່ບໍ່ຄາດຄິດ. ລາວໄດ້ເວົ້າຢ່າງເປີດເຜີຍກ່ຽວກັບສົງຄາມແລະວິທີການ, ໃນຖານະສະມາຊິກຂອງ Kikuju, ລາວຢູ່ໃນການສູ້ຮົບທີ່ຂີ້ຮ້າຍ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍິນຈາກອີກດ້ານຫນຶ່ງຂອງການຂັດແຍ້ງ. ລາວເວົ້າວ່າ ລາວເປັນສ່ວນນຶ່ງຂອງການເຄື່ອນໄຫວທີ່ຢາກມີຊີວິດແບບເສລີ ແລະເຮັດວຽກຢູ່ໃນດິນແດນທີ່ຖືກຍຶດເອົາຈາກເຂົາເຈົ້າ. ແຕ່ຫນ້າເສຍດາຍ, ລາວແລະອີກຫຼາຍພັນຄົນໄດ້ສູນເສຍຄົນທີ່ຮັກ, ລວມທັງພັນລະຍາແລະລູກ. ຜູ້ຊາຍຊາວຄຣິສຕຽນທີ່ອົບອຸ່ນຄົນນີ້ຫລຽວເບິ່ງຂ້ອຍດ້ວຍສາຍຕາທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຮັກ ແລະເວົ້າວ່າ, "ຂ້ອຍເສຍໃຈຫຼາຍສໍາລັບການສູນເສຍພໍ່ຂອງເຈົ້າ." ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າມັນຍາກທີ່ຈະບໍ່ເກັບນໍ້າຕາ. ພວກເຮົາຢູ່ທີ່ນີ້, ເວົ້າກັນເປັນຊາວຄຣິດສະຕຽນສອງສາມທົດສະວັດຕໍ່ມາ, ກ່ອນຫນ້ານີ້, ເຄີຍເປັນຝ່າຍກົງກັນຂ້າມໃນສົງຄາມທີ່ໂຫດຮ້າຍທີ່ສຸດຂອງເຄນຢາ, ເຖິງແມ່ນວ່າຂ້ອຍເປັນເດັກນ້ອຍທີ່ບໍ່ສະບາຍໃນເວລາຂັດແຍ້ງ.
ພວກເຮົາໄດ້ຮັບການເຊື່ອມຕໍ່ໃນທັນທີໃນມິດຕະພາບເລິກ. ເຖິງ ແມ່ນ ວ່າ ຂ້າ ພະ ເຈົ້າ ບໍ່ ເຄີຍ ໄດ້ ປະ ຕິ ບັດ ຕໍ່ ຜູ້ ທີ່ ຮັບ ຜິດ ຊອບ ສໍາ ລັບ ການ ເສຍ ຊີ ວິດ ຂອງ ພໍ່ ຂອງ ຂ້າ ພະ ເຈົ້າ ດ້ວຍ ຄວາມ ຂົມ ຂື່ນ, ຂ້າ ພະ ເຈົ້າ ຮູ້ ສຶກ ວ່າ reconciliation ເລິກ ກັບ ປະ ຫວັດ ສາດ. ຟີລິບປອຍ 4,7 ແລ້ວມັນກໍມາສູ່ຈິດໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, “ແລະ ຄວາມສະຫງົບຂອງພຣະເຈົ້າ, ຊຶ່ງເກີນກວ່າຄວາມເຂົ້າໃຈທັງປວງ, ຈົ່ງປົກປ້ອງຫົວໃຈ ແລະຈິດໃຈຂອງທ່ານໃນພຣະເຢຊູຄຣິດ.” ຄວາມຮັກ, ຄວາມສະຫງົບ ແລະ ພຣະຄຸນຂອງພຣະເຈົ້າ ໄດ້ເຕົ້າໂຮມພວກເຮົາເຂົ້າເປັນອັນໜຶ່ງດຽວກັນ ໃນທີ່ປະທັບຂອງພຣະອົງ. ຮາກຖານຂອງເຮົາໃນພຣະຄຣິດໄດ້ນຳເອົາການປິ່ນປົວມາໃຫ້ເຮົາ, ດ້ວຍເຫດນີ້ຈຶ່ງທຳລາຍວົງຈອນຂອງຄວາມເຈັບປວດທີ່ເຮົາໄດ້ໃຊ້ເວລາສ່ວນໃຫຍ່ຂອງຊີວິດຂອງເຮົາ. ຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ບັນລຸໄດ້ຂອງການບັນເທົາທຸກແລະການປົດປ່ອຍໄດ້ເຕັມໄປໃນພວກເຮົາ. ວິທີທີ່ພະເຈົ້າໄດ້ນຳເຮົາມາຮ່ວມກັນສະທ້ອນເຖິງຄວາມໄຮ້ປະໂຫຍດຂອງສົງຄາມ ຄວາມຂັດແຍ່ງ ແລະຄວາມເປັນສັດຕູ. ໃນກໍລະນີຫຼາຍທີ່ສຸດ, ທັງສອງຝ່າຍບໍ່ໄດ້ຊະນະແທ້ໆ. ມັນເປັນເລື່ອງທີ່ຫນ້າເສົ້າໃຈທີ່ເຫັນຊາວຄຣິດສະຕຽນຕໍ່ສູ້ກັບຊາວຄຣິດສະຕຽນໃນນາມຂອງສາເຫດຂອງພວກເຂົາ. ໃນເວລາສົງຄາມ, ທັງສອງຝ່າຍອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າແລະຂໍໃຫ້ພຣະອົງຢູ່ຄຽງຂ້າງພວກເຂົາ, ແລະໃນເວລາທີ່ສະຫງົບສຸກ, ຄຣິສຕຽນດຽວກັນມັກຈະເປັນເພື່ອນ.
ຮຽນຮູ້ທີ່ຈະປ່ອຍຕົວ
ການພົບປະທີ່ປ່ຽນແປງຊີວິດນີ້ຊ່ວຍຂ້ອຍໃຫ້ເຂົ້າໃຈຂໍ້ພະຄຳພີທີ່ເວົ້າເຖິງສັດຕູທີ່ຮັກແພງຫຼາຍຂຶ້ນ. (ລືກາ 6,27-36). ນອກຈາກສະຖານະການສົງຄາມ, ມັນຍັງຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມີຄໍາຖາມທີ່ວ່າໃຜເປັນສັດຕູແລະສັດຕູຂອງພວກເຮົາ? ແລ້ວຄົນທີ່ເຮົາພົບກັນທຸກວັນແມ່ນຫຍັງ? ພວກເຮົາກະຕຸ້ນຄວາມກຽດຊັງແລະຄວາມກຽດຊັງຕໍ່ຄົນອື່ນບໍ? ອາດຈະຕໍ່ຕ້ານນາຍຈ້າງ, ກັບໃຜທີ່ພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ເຂົ້າກັນ? ອາດຈະຕໍ່ຕ້ານເພື່ອນທີ່ໄວ້ວາງໃຈທີ່ທໍາຮ້າຍພວກເຮົາຢ່າງເລິກເຊິ່ງ? ບາງທີຕໍ່ຕ້ານເພື່ອນບ້ານທີ່ພວກເຮົາກໍາລັງໂຕ້ຖຽງກັນ?
ຂໍ້ຄວາມຈາກລູກາບໍ່ໄດ້ຫ້າມການປະພຶດທີ່ຜິດ. ແທນທີ່ຈະ, ມັນແມ່ນກ່ຽວກັບການຮັກສາຮູບພາບໃຫຍ່ໂດຍການປະຕິບັດການໃຫ້ອະໄພ, ພຣະຄຸນ, ຄວາມດີແລະການຄືນດີແລະກາຍເປັນຄົນທີ່ພຣະຄຣິດເອີ້ນວ່າພວກເຮົາ. ມັນແມ່ນກ່ຽວກັບການຮຽນຮູ້ທີ່ຈະຮັກເປັນພຣະເຈົ້າຮັກດັ່ງທີ່ພວກເຮົາເປັນຜູ້ໃຫຍ່ແລະຂະຫຍາຍຕົວເປັນຄຣິສຕຽນ. ຄວາມຂົມຂື່ນແລະການປະຕິເສດສາມາດເອົາພວກເຮົາໄປເປັນຊະເລີຍແລະຄວບຄຸມໄດ້ຢ່າງງ່າຍດາຍ. ການຮຽນຮູ້ທີ່ຈະປ່ອຍໃຫ້ໄປໂດຍການເຂົ້າໄປໃນພຣະຫັດຂອງພຣະເຈົ້າສະຖານະການທີ່ພວກເຮົາບໍ່ສາມາດຄວບຄຸມແລະອິດທິພົນເຮັດໃຫ້ຄວາມແຕກຕ່າງທີ່ແທ້ຈິງ. ໃນ Johannes 8,31-32 ພະເຍຊູກະຕຸ້ນເຮົາໃຫ້ຟັງຖ້ອຍຄຳຂອງພະອົງແລະກະທຳຕາມທີ່ວ່າ: “ຖ້າເຈົ້າເຊື່ອຟັງຖ້ອຍຄຳຂອງເຮົາ ເຈົ້າກໍເປັນລູກສິດຂອງເຮົາແທ້ໆ ແລະຈະຮູ້ຈັກຄວາມຈິງ ແລະຄວາມຈິງຈະປົດປ່ອຍເຈົ້າເປັນອິດສະຫຼະ.” ນີ້ແມ່ນກຸນແຈເພື່ອເສລີພາບໃນຄວາມຮັກຂອງລາວ.
ໂດຍ Robert Klynsmith
